Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Χαρίζονται κουτάβια

  Βρέθηκαν τρία μικρά κουταβάκια περίπου 2-3 μηνών είναι ένα μαύρο θηλυκό, ένα μαύρο αρσενικό και ένα ασπρόμαυρο αρσενικό. Τα βρήκαμε στο δρόμο πεταμένα και αποφασίσαμε να τα πάρουμε, να τα κάνουμε ένα μπάνιο, να τα ταΐσουμε και να τους δώσουμε λίγο νεράκι και πολύ αγάπη. Εμείς κάναμε ότι μπορούσαμε μα θέλουν την δική τους οικογένεια όπου θα νιώθουν την αγάπη ενός ανθρώπου και την ζεστασιά ενός σπιτιού όπου θα τα αγαπάνε και θα τα προσέχουν. τηλ. επικοινωνίας:2392027885 Email:aetos5566@gmail.com





















Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Canis lupus arctos/Ο Αρκτικός λύκος

Ο Αρκτικός  λύκος (Canis lupus arctos), επίσης γνωστός ως ο λύκος Μέλβιλ νησί  είναι ένα δυνατό υποείδος του γκρίζου λύκου μητρική στο καναδικό αρκτικό αρχιπέλαγος, από Μέλβιλ νησί σε νησί Ellesmere.  Είναι ένα μεσαίου μεγέθους υποείδη , διακρίνεται από τη βορειοδυτική λύκος από το μικρότερο μέγεθός της, πιο άσπρο χρώμα του, στενότερο κρανίου του,  και μεγαλύτερα carnassials.  από το 1930, υπήρξε μια προοδευτική μείωση του μεγέθους στην Αρκτική κρανία λύκος, η οποία είναι πιθανόν το αποτέλεσμα υβριδισμού λύκος-σκύλος.

Σε αντίθεση με την ηπειρωτική ομολόγους της, Ο Αρκτικός λύκος έχει ποτέ σοβαρά το κυνήγι ή επιδιώκεται, όπως η υψηλή Αρκτική κατέχει μερικά ανθρώπινων οικισμών. Ως αποτέλεσμα, η Αρκτική λύκος είναι σχετικά φοβάται τους ανθρώπους, και μπορεί να έπεισε να προσεγγίσει τους ανθρώπους σε ορισμένες περιοχές. Έχει κατά καιρούς ενεργήσει επιθετικά προς τους ανθρώπους. Otto Sverdrup έγραψε ότι κατά τη διάρκεια της εκστρατείας Φραμ, ένα ζευγάρι λύκων επιτέθηκε ένας από τους συμπαίκτες του, ο οποίος υπερασπίστηκε τον εαυτό του με έναν πόλο σκι. Το 1977, ένα ζευγάρι των επιστημόνων προσεγγίστηκαν από έξι λύκους στο Ellesmere Island, με ένα ζώο πηδώντας σε ένα από τους επιστήμονες και βόσκουν ένα μάγουλο. Ένας αριθμός των συμβάντων που σχετίζονται με επιθετική λύκοι έχουν συμβεί στο ειδοποίησης, Νούναβουτ, όπου οι λύκοι έχουν ζήσει σε άμεση γειτνίαση με τον τοπικό μετεωρολογικό σταθμό για δεκαετίες και να γίνει συνηθισμένο για τους ανθρώπους.

Ο λύκος της Αρκτικής περιγράφηκε για πρώτη φορά ως ξεχωριστό υποείδος από Βρετανός ζωολόγος Reginald Pocock το 1935, αφού εξέτασε ένα μόνο κρανίο από Melville Island.  Από το 2005,ο λύκος της Αρκτικής εξακολουθεί να αναγνωρίζεται ως ένα ξεχωριστό υποείδος από MSW3 . Ωστόσο, μελέτες που έγιναν σχετικά με την Αρκτική λύκος αυτοσωματικό μικροδορυφορικού DNA και δεδομένα μιτοχονδριακού DNA δείχνουν ότι η Αρκτική λύκος δεν έχει μοναδική απλοτύπων, υποδεικνύοντας έτσι ότι ο εποικισμός του Αρκτικού Αρχιπελάγους από την ηπειρωτική χώρα της Βόρειας Αμερικής ήταν σχετικά πρόσφατη, και ως εκ τούτου δεν αρκεί για να δικαιολογεί θέση υποείδους.Ωστόσο, η έρευνα των Chambers et al. (2012), που απέρριψε τη γενετική ακεραιότητα του λύκου Αρκτική έγινε αμφιλεγόμενη, αναγκάζοντας το USF & WS να αναθέσει την αξιολόγηση από ομοτίμους αυτό, γνωστό ως NCAES (2014). Αυτή η αξιολόγηση από ομοτίμους από τις πολυάριθμες ρωγμές στην έρευνα, όπως η λανθασμένη συγχώνευση των παράκτια π.Χ. νησί λύκους με την ενδοχώρα Canis lupus nubilus καθώς υποδηλώνει ότι γκρίζων λύκων δεν έζησαν ποτέ στο ανατολικό τρίτο των ΗΠΑ, κ.λπ., και έτσι κατέληξε ομόφωνα στο συμπέρασμα ότι οι θάλαμοι «επανεξέταση» δεν είναι αποδεκτή ως συναίνεση επιστημονική γνώμη ή βέλτιστες διαθέσιμες επιστημονικές ".
Canis lupus arctos PO.jpg
Αρκτικός λύκος
Canis lupus arctos PO.jpg
Γ l. arctos, Parc Omega, Κεμπέκ, Καναδάς
επιστημονική ταξινόμηση
Βασίλειο: Animalia
Φύλο: Chordata
Κλάση: Θηλαστικών
Παραγγελία: σαρκοφάγα ζώα
Οικογένεια: Κυνίδες
Γένος: Canis
Είδος: Γ λύκος
Υποείδη: Γ l. arctos
τριώνυμος όνομα
Arctos Canis lupus
Pocock, 1935
Αρκτική Wolf
Trinomial name
Canis lupus arctos
Pocock, 1935http://en.wikipedia.org/wiki/Arctic_wolf
Arcticwolf distribution.gif

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

wolves stories

σελίδες για  ιστορίες και παραμύθια για τους λύκους:
http://www.firstpeople.us/FP-Html-Legends/TwoWolves-Cherokee.html
http://blogs.sch.gr/lykkarea/2013/06/25/%CE%B7-
http://like-wolves-life.pblogs.gr/2007/08/h-istoria-toy-feggarogennhmenoy-lykoy.html
http://synnefolykos.blogspot.gr/2008/04/blog-post_05.html
http://arcturos.wordpress.com/2010/06/18/%CE%BF%CE%B9-
http://chilonas.wordpress.com/2012/03/10/%CE%B7-
http://www.sacred-texts.com/neu/celt/ali/ali005.htm
http://howls-into-the-dusk.pblogs.gr/2009/07/o-lykos-ths-meras-kai-o-lykos-ths-nyhtas.html
Μια φορά κι ένα καιρό μία αγέλη λύκων αποφάσισε να κάνει έναν αγώνα με στόχο την ανάβαση στην κορυφή ενός βουνού. Όλη η διαδρομή ήταν δύσβατη και απόκρημνη. Μάλιστα, οι περισσότεροι πίστευαν ότι αυτή η δυσκολία ήταν δυσανάλογη με τις φυσικές ικανότητες των λύκων…
Γι΄αυτό, επειδή το γεγονός ήταν σπουδαίο, προσκλήθηκαν όλα τα ζώα της περιοχής για να παρακολουθήσουν τον αγώνα και να χειροκροτήσουν το κατόρθωμα. 
Φυσικά, ενδόμυχα ή φανερά τα περισσότερα ζώα πίστευαν ότι κανένας από τους λύκους δεν θα βγει νικητής…Και στοιχημάτιζαν απλά και μόνο, για τον χρόνο που θα χρειαζόταν ο καθένας για να εγκαταλείψει την προσπάθεια…
Όταν συγκεντρώθηκε το πλήθος των ζώων οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν!  «Μα ήταν δυνατόν να κατορθώσει κάποιος λύκος να ανέβει στην κορυφή; Αποκλείεται! Δεν ευνοούν οι συνθήκες και όλοι οι λύκοι είναι αδύναμοι μπροστά σε μια τέτοια δυσκολία»!
 Τέτοια πράγματα σχολίαζαν και γελούσαν και αστειεύονταν… Σιγά-σιγά, οι μεταξύ τους συζητήσεις μετατρέπονταν σε δυνατές φωνές και απαξιωτικά σχόλια για τους λύκους που συμμετείχαν στον αγώνα της ανάβασης!
Οι λύκοι παρόλα αυτά, ξεκίνησαν την προσπάθεια αλλά ο ένας μετά τον άλλον άρχισαν να εγκαταλείπουν απογοητευμένοι… Οι φωνές και οι κοροϊδίες του πλήθους τους επηρέαζαν και η ψυχολογία τους καταρρακωνόταν… Εκτός από έναν, ο οποίος συνέχιζε, δείχνοντας  απτόητος και αγνοώντας επιδεικτικά τις φωνές του πλήθους το οποίο επιμένοντας ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρει τον προέτρεπε να τα παρατήσει.
Τελικά, ύστερα από πολλές προσπάθειες και αποτυχίες ο λύκος κατόρθωσε να ανέβει στην κορυφή. Ήταν γδαρμένος, διψασμένος, καταπονημένος…Το βλέμμα του όμως, έκρυβε μια μεγάλη χαρά και είχε μια αίσθηση, μια βεβαιότητα -θα έλεγα-  ότι άξιζε τον κόπο! Απ” αυτό το σημείο, ο κόσμος φαινόταν πιό «αλλιώτικος», απέραντος και μαγικός!  Δεν είχε αντικρύσει ξανά τέτοια  ομορφιά!
Στάθηκε ώρα και απολάμβανε το τοπίο… Αργότερα, καθώς έριξε μια ματιά κάτω, είδε τα υπόλοιπα ζώα να τον επευφημούν και να τον χαιρετάνε ως…»ήρωα»… Δεν αισθανόταν «ήρωας»… Απορούσε και δεν μπορούσε το μυαλό του να χωρέσει μια τέτοια αντίδραση!
Έτσι κι αλλιώς, καθ” όλη την διαδρομή ο λύκος του παραμυθιού μας δεν άκουγε ούτε τις παραινέσεις για παραίτηση ούτε τους χλευασμούς… Γιατί ο λύκος του παραμυθιού μας ήταν…κουφός… 
Ίσως, εάν άκουγε, να μην βρισκόταν στην κορυφή ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!

  • Το πλήθος δεν έχει πάντα δίκιο…………αντιθέτως τις περισσότερες φορές έχει άδικο.
  • Το πλήθος είναι ευμετάβλητο σε συναισθήματα, τη μια στιγμή σε αποδοκιμάζει και την αμέσως επόμενη σε αποθεώνει.
  • Όποιος κλείνει τα αυτιά του στις σειρήνες στο τέλος δικαιώνεται.
  • Η επιμονή πάντα επιβραβεύεται.
  • Η αγελαία συμπεριφορά δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στην ατομική προσπάθεια.
  • Οι στόχοι κατακτώνται ΜΟΝΟ όταν παραμένουμε εστιασμένοι σε αυτούς.
  • Η απογοήτευση δεν αρμόζει σε μαχητές.


Ο Λύκος του Δάσους της Κυράς


Μια Νύχτα Φεγγαρόλουστη, μέσα σε ένα φεγγαροξέφωτο, πάνω σε έναν μικρό λοφίσκο γεννήθηκε ένας λύκος. Τραγούδια και χοροί από τα Στοιχειά γύρω από τον νεογέννητο λύκο και του Δάσους η Κυρά στην αγκαλιά της τον βάζει στοργικά. Με μάτια βουρκωμένα τον κοιτάζει και του σιγοτραγουδά. Χορεύει απαλά μέσα στο φεγγαροξέφωτο κρατώντας τον σφυχτά. Τις Χάρες όλες όσες προορίζονται να του δοθούν καλεί και τις παρακαλεί κοντά του να μείνουν και ούτε μια να μη του απομακρυνθεί. Και με λόγια Αρχαία Ξωτικά, του προσφέρει το μεγαλύτερο Δώρο που θα μπορούσε να δοθεί. Αισθήματα, Γενναία καρδιά και Ελπίδα. Ο Κόσμος του Δάσους και η Κυρά, χρόνια περίμεναν την γέννηση αυτού του λύκου. Φωτιά βγήκε μέσα από τα έγκατα της γης και μέσα σε αυτήν ενώθηκαν οι στάλες τις βροχής και κομμάτια γης. Και όταν έγιναν ΈΝΑ, πάγωσαν και δημιουργήθηκε ένας μικρός λοφίσκος. Στην πορεία των ημερών άνθιζε γοργά με άνθη και πρασινάδα. Και μοσχομύριζαν πιο έντονα από κάθε άλλο μέρος ανθισμένο στο μαγεμένο Δάσος της Κυράς. Τα αστέρια το δηλώναν και κάθε νύχτα έδειχναν το σημείο από όπου θα έρχόταν μια νέα ζωή. Ώσπου την πιο όμορφη νύχτα του Ουρανού, με το ολόγιομο Φεγγάρι γεννήθηκε μέσα από Γη, Φωτιά και Νερό ο Φεγγαρογεννημένος Λύκος. Ο Λύκος Αθάνατος προοριζόταν στην ψυχή και φοβέρα καμιά στην καρδιά να μη του σταθεί. Τα τραγούδια και οι χοροί έπαψαν όταν η Κυρά μέσα στην ψυχή του κοίταξε και αργότερα στα αστέρια. Το μέλλον του ήθελε να δει, την τύχη που θα τον συνόδευε στην πορεία της ζωής του. Και γέλασε με την καρδιά της η Κυρά όταν είδε την δύναμη και την σοφία που θα κυριαρχούν μέσα στον αγαπημένο της Λύκο. Μα στάθηκε το βλέμμα της σε μια Σκιά... "Αθάνατος είσαι Λύκε μου... Μα τα χρόνια σου δεν θα είναι πολλά..."Και δάκρυσε η Κυρά... Μελαγχώλησαν τα αστέρια... Αποσύρθηκαν με λύπη τα Στοιχειά και κρύφτηκε το Φεγγάρι...Και μέσα στο απόλυτο Σκοτάδι έλαμψε στα μάτια η Κυρά και του έδωσε υπόσχεση μεγάλη. Φίλη του θα του σταθεί, ποτέ μακριά του δεν θα πετάξει. Και στον δρόμο του θα έχει πάντα την ευχή της και την βοήθεια της. Κι όταν φτάσει η ύστατη στιγμή στο πλάϊ του θα κάτσει και τρυφερά από το χέρι τον δρόμο του θα χαράξει προς μια χώρα όπου οι ψυχές δεν χάνονται και οι Σκιές θέση καμιά δεν έχουν.Τα χρόνια του Λύκου στο Δάσος της Κυράς ήταν γεμάτα ομορφιά και συντροφιά. Μεγάλωσε, έγινε σπουδαίος ανάμεσα στα σπουδαία όντα που κατοικούσαν πίσω από τις φυλλωσιές του Δάσους. Και η Σοφία του μεγάλωνε συνεχώς. Μελαγχολικός πάντα αλλά γεμάτος αγάπη. Έγινε ο Φύλακας του Δάσους της Κυράς και καμιά Σκιά δεν τολμούσε να πλησιάσει. Οι ιστορίες των τελευταίων Χρυσαετών λένε πως η Κυρά του έκανε κάποτε το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσε να δωθεί. Του χάρισε φτερά για να πετά ψηλά, εκεί όπου οι επιθυμίες του έβρισκαν τον άνεμο και η ψυχή του την γαλήνη. Λένε ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που πέταξε μαζί τους ή που πολέμησε στους Ουρανούς στο πλάι τους. Η παρουσία του στον αέρα πάντα επιβλητική, προκαλούσε τρόμο σε κάθε απειλή. Και έζησε με αυτά τα φτερά αρκετό καιρό, λένε, πριν τα χάσει σε μια μάχη με τον τελευταίο Μαύρο Δράκο. Από τότε ξεκίνησε ο η πορεία του προς την τελική Οδό της ζωής του. Όταν κάθε εχθρικό ον έφυγε μακριά από το Δάσος της Κυράς κι ένιωσε την ασφάλεια του τόπου, έφυγε για την μεγάλη του Αποστολή. Εκείνη που του δόθηκε στο πρώτο Φεγγαρόφως της ζωής του. Ο δρόμος του ήταν μεγάλος και δύσκολος. Γεμάτος πόνους και στερήσεις. Αλλά ποτέ του δεν έκανε βήμα προς τα πίσω. Ποτέ του δεν λύγισε ή φοβήθηκε. Η προσφορά του ήταν μεγάλη αφού έφερε στο φως την μεγάλη γενιά των λύκων. Μπορεί να μην ήταν σαν κι αυτόν αλλά δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από την ομορφιά του ή το σθένος του. Τους δίδαξε καλά και τους χάρισε σοφία. Μα μέσα σε όλα αυτά εκείνοι μόνοι τους λάτρεψαν και την μελαγχολία. Έμαθαν από εκείνον την μοναξιά και την αξία της συντροφικότητας. Την σημασία της φιλίας και του όρκου. Κι όταν είδε ότι το έργο του τελείωσε και ότι το δημιούργημα του ήταν όπως θα ήθελε, έφυγε κι από εκεί. Θέλησε να γνωρίσει τους Ανθρώπους... Δεν υπάρχουν λόγια ή τραγούδια που να μπορούν να δηλώσουν τον πόνο και την θλίψη ή τα βάσανα που πέρασε στα επόμενα βήματα του μεγάλου του ταξιδιού. Ο Λύκος γνώρισε την φυλή των Ανθρώπων... Τον πρώτο καιρό τους παρακολουθούσε πίσω από τις φυλλωσιές και τις σκιές της νύχτας. Έβλεπε και μάθαινε για εκείνους. Κι έμαθε καλά ότι είναι ικανοί για το καλύτερο και ομορφότερο όπως είναι ικανοί και για το χειρότερο και βαρβαρότερο. Δεν τους πλησίαζε ποτέ παρά μόνο από μακριά τους παρακολουθούσε πάντα. Ώσπου μια νύχτα είδε και άκουσε τους κάποιους ανθρώπους να τρέχουν γεμάτοι φόβο, πόνο και πανικό από εδώ και από εκεί σαν τρελοί. Κι άκουσε με την μεγάλη του ακοή ότι ένα μικρό κορίτσι χάθηκε στους δάσους τα άγρια μονοπάτια και ότι τρομερά αγρίμια θα την κατασπάραζαν. Δεν έκατσε ούτε στιγμή άλλη να τους ακούσει. Έτρεξε να βρεί το μικρό κορίτσι μέσα στις σκιές του δάσους με την ελπίδα να προλάβει εκείνος πρώτος παρά τα αγρίμια. Ώρες ατέλειωτες έψαχνε μέχρι που στάθηκε στην θέα ενός πεσμένου μικρού παιδιού και από πάνω του ένα αγρίμι λυσσασμένο έτοιμο να το αρπάξει για την φωλιά του. Ο Λύκος όρμηξε σαν τον άνεμο κατά πάνω του μα το αγρίμι απομακρύνθηκε φοβισμένο και χάθηκε πίσω από τους θάμνους. Έμεινε εκεί δίπλα στο μικρό κορίτσι και του πρόσφερε ζεστασιά με την ανάσα του, σκέψεις ασφάλειας και ελευθερίας και φιλίας. Μα δεν πέρασε ώρα πολύ όταν γύρω από εκείνον και το κορίτσι εμφανίστηκαν πολλά αγρίμια έτοιμα να επιτεθούν. Οι αφήγηση του Βόρειου Ανέμου λέει πως δόθηκε μάχη σκληρή και ότι ο Λύκος πληγώθηκε σοβαρά. Αλλά τα περισσότερα αγρίμια έπεσαν νεκρά από τα δόντια του και όσα κατάφεραν έφυγαν και κρύφτηκαν για την υπόλοιπη ζωή τους στα έγκατα της γης. Ξάπλωσε δίπλα στο κορίτσι μέχρι να κλείσουν οι πληγές του Αθάνατου κορμιού του και το ξεφύσημα του την ξύπνησε... Στην πρώτη θέα δεν υπήρξε φόβος λένε, αλλά αγάπη μεγάλη κι εμπιστοσύνη αστραπιαία. Όταν ο Λύκος ένιωσε γερός την επέστρεψε πίσω στους δικούς της. Αλλά εκεί τον περίμενε η μεγάλη του δοκιμασία... Τον άρπαξαν και τον φήμωσαν. Τον βασάνισαν και του χρέωσαν την ενοχή. Δολοφόνο τον αποκάλεσαν, θηρίο που τρώει παιδιά και ανθρώπους. Και δεμένο τον είχαν στο κέντρο του χωριού για να τον βλέπουν όλοι και να μαθαίνουν για τον διαβολικό Λύκο. Μόνο το κοριτσάκι τον κοίταζε με δάκρυα στα μάτια από το παραθύρι του και πονούσε στην θέα των βασάνων του. Ο Λύκος ένιωθε ανώτερος και έκρυβε κρυφή στοργή για τους Ανθρώπους και για αυτό δεν δίστασε να εμφανιστεί προσφέροντας τους την ασφαλή επιστροφή του χαμένου κοριτσιού. Μαρτύρια φρικτά πέρασε για πολύ καιρό. Δεμένος και φημωμένος... Το βλέμμα του μόνο στον Ουρανό κοιτούσε και το κουρασμένο του σώμα επιθυμούσε εκείνα τα φτερά που είχε κάποτε, να γλιτώσει. Η Κυρά του Δάσους έστεκε στην άκρη ενός λόφου, εκεί που καθόταν μαζί του παρέα και μελετούσαν τα σημάδια του ουρανού και τραγουδούσαν για αρχαίες ιστορίες. Έβλεπε με τη Ξωτική ματιά της τα βάσανα του Λύκου της μα δεν μπορούσε να επέμβει γιατί αυτή ήταν η Μοίρα του Λύκου και μόνος του θα βάδιζε ως το Τέλος της. Δάκριζε κι εκείνη και μοιρολογούσαν τα στοιχειά... Βαριά θλίψη είχε σκεπάσει το Δάσος της Κυράς... Μα μια νύχτα, το μικρό κορίτσι έφυγε κρυφά και πήγε στου Λύκου την αιχμαλωσία και έκοψε τα δεσμά. Τον ελευθέρωσε από την κακιά του τύχη και τον παρακάλεσε να μη την ξεχνά. Ο Λύκος έφυγε τρέχοντας γεμάτος πόνους και τραύματα σκληρά. Μα η φυγή του ήταν η πρώτη σκέψη του και δεν κοίταξε πίσω ξανά παρά μόνο το πρόσωπο του μικρού κοριτσιού και ήξερε καλά πως κάποτε θα ξανασυναντηθούν. Η ιστορία του Βόρειου Ανέμου συνεχίζει λέγοντας μας πως το κορίτσι έφυγε κι εκείνο την ίδια νύχτα και έζησε μόνο του στα δάση και στα βουνά και μεγαλώνοντας έμαθε να ζει σαν λύκαινα στο πλάι των λύκων που δημιούργησε πριν πολλά χρόνια ο Πρώτος Λύκος. Ο Λύκος που την απελευθέρωσε και της έσωσε την ζωή από τα δόντια των αγριμιών. Πέρασε καιρός μέχρι να γιατρευτούν οι πληγές του Λύκου. Μα όταν γιατρεύτηκαν χάρηκε για λίγο την ελευθερία του και την μοναξιά του. Και μετά συνέχισε τον δρόμο του περιπλανώμενος στα δάση και τα χιονισμένα βουνά. Ώσπου γνώρισε μια λύκαινα που έμοιαζε πολύ στον ψυχισμό του. Δίστασε αρχικά μα βρήκε το κουράγιο και την πλησίασε. Εκείνη διστακτική του έδειξε τα δόντια και πολλές φορές τον δάγκωσε για να τον διώξει μακριά από φόβο και ανασφάλεια. Μα εκείνος την κέρδισε με την εμπιστοσύνη και τις καθαρές του σκέψεις. Την αγάπησε πολύ κι εκείνη δεν δίστασε να του αφιερώσει και την δική της αγάπη. Μαζί έζησαν αρκετά χρόνια. Ο Λύκος τώρα πια είχε γνωρίσει και το τελευταίο κομμάτι της ολοκλήρωσης του... Γνώρισε τον Έρωτα στο πλάι της αγαπημένης του. Όμως... η μοίρα του και η τύχη ήταν ήδη γραμμένα σε χέρι σκοτεινό... Ο Λύκος ήταν Αθάνατος μα όχι και η λύκαινα του... Κι έτσι βίωσε τον θάνατο αγαπημένου προσώπου για πρώτη του φορά... Και άλλη δεν ήθελε ξανα να ζήσει... Έμεινε σιωπηλός και σκιασμένος για πάρα πολύ καιρό και δεν σταμάτησε να τρέχει μακριά από κάθε τι που του θύμιζε κάτι από τα παλιά... Μίσησε τον εαυτό του και αλληλοτραυματίστηκε πολλές φορές. Μα δεν μπορούσε να πεθάνει έτσι απλά... Το Τέλος του Δρόμου του πλησίαζε και το ένιωθε... Ήξερε πως θα βρεί μια πρόκληση που θα του χάριζε τον θάνατο.Ο Λύκος περιπλανώμενος σαν καταραμένος στις σκιές του κόσμου είχε χάσει την πίστη του και είχε ξεχάσει την ελπίδα. Ο Νυχτερινός Ουρανός που κάποτε του πρόσφερε γαλήνη, τώρα του πρόσφερε αναμνήσεις πόνου και θλίψης. Ήξερε καλά πως την μεγαλύτερη του φυλακή τώρα την ζούσε... Όμως μέσα στην απελπισία του ο Άνεμος από τους παλιούς του τόπους, του έφερε μήνυμα τρόμου! Ένα Τέρας έκτρωμα της φύσης, που δημιουργήθηκε με μίσος και κακία από πολύ παλιά, πριν και την δική του γέννηση, πλησίαζε το Δάσος της Κυράς για να το καταστρέψει. Και ούτε μάγια ούτε η δύναμη της Κυράς μπορούσαν να τον σταματήσουν. Δημιούργημα φρικτό από αρχαίο άψυχο λύκο και από τον πρώτο Άνθρωπο που βάδισε σε βάρβαρα μονοπάτια. Αγκαλιασμένος και μεγαλωμένος στο πέπλο της Σκιάς... Ένας Λυκάνθρωπος που ξέφυγε από τα βαθύτερα μπουντρούμια της Αβύσσου... Τώρα ο Λύκος μούδιασε βλέποντας την καταστροφή με τα μάτια που κοιτούσαν προς το μέλλον. Και έβλεπε την μοίρα του Δάσους και της Κυράς. Έτρεξε για μέρες ολόκληρες πιο γρήγορα κι από τον άνεμο. Με μια ανάσα μόνο. Δεν στάθηκε ούτε στιγμή να ξαπωστάσει. Έτρεξε τόσο γρήγορα που νόμιζες ότι σταμάτησε ο χρόνος και προχωρούσε μόνο αυτός. Ώσπου έφτασε στο Δασος της Κυράς και βρήκε την ζωή από εκεί να λείπει. Όμως πρόσεξε και ξεφύσηξε μακριά τον φόβο του, όταν αντιλήφθηκε πως όλα είχαν κρυφτεί. Έψαξε προσεκτικά μέσα στο Δάσος που σκοτείνιαζε απειλητικά... Άκουγε το ουραλιαχτό της φρίκης μέσα από τις Σκιές που κατέλαβαν το δάσος και μέσα από την πυκνή ομίχλη είδε την Κυρά γονατισμένη και αδύναμη στο έλεος του μεγάλου Θηρίου... Πετάχτηκε και μπήκε ανάμεσα τους. Κοίταξε την Κυρά στα μάτια κι εκείνη είδε τον Θάνατο του Λύκου της... Μα τίποτα δεν μπορούσε να κάνει... Η μάχη ξεκίνησε... Ο Λυκάνθρωπος άρπαζε τον Λύκο με τα νύχια του και αφού του άνοιγε θανάσιμες πληγές τον πετούσε πάνω στους βράχους. Ο ήχος και ο κρότος ήταν τόσο δυνατός που δημιουργούσε σεισμούς και ρίγη! Μέχρι που ο Λύκος έπεσε και δεν ξανασηκώθηκε εξαντλημένος και θανάσιμα χτυπημένος. Κοιτούσε την Κυρά με λύπη από την ανημπόρια του... Το Θηρίο επίσης αρκετά τραυματισμένο και κουρασμένο βάδιζε προς το μέρος της Κυράς. Ο Λύκος τότε θυμήθηκε την ελπίδα και την Αποστολή... Και πάνω του έπεσε το Λυκόφως του Φεγγαριού όπως την μέρα που γεννήθηκε. Σηκώθηκε και άρπαξε τον Λυκάνθρωπο από τον λαιμό και τον τίναξε στην άλλη άκρη μα δεν τον περίμενε να σηκωθεί. Έπεσε από πάνω του και τα δόντια του γραπώνονταν με ταχύτητα από το σώμα του Θηρίου. Εκείνο τον χτυπούσε με τα νύχια του και τα έμπηγε στο σώμα του Λύκου. Η σύγκρουση τους έμοιαζε με την σύγκρουση δυο Άστρων. Τόσο επική είναι η αφήγηση της ιστορίας όταν την λένε τα λιγοστά Στοιχειά που παρέμειναν στο Δάσος. Ο Λυκάνθρωπος στο τέλος δεν άντεξε τα πλήγματα και ξεψύχησε ανάσκελα πεσμένος. Το σώμα του χάθηκε μέσα στης γης τα έγκατα και στάλθηκε στα δώματα της Αβύσσου κι από εκεί μόνο όταν το Σκοτάδι και η Σκιά θα το επιθυμούσαν θα ξαναέβγαινε. Όμως ήταν θυμωμένα μαζί του και τον τιμώρησαν με αιώνια φλεγώμενα δεσμά. Ο Λύκος του Δάσους όμως πλησίασε με αργά τρεμώμενα βήματα την Κυρά κι έπεσε στην αγκαλιά της. Η Κυρά δάκρυσε και τον αγκάλιασε... Γέμισε με το αίμα του το Αθάνατο... Μόνο που τώρα πια ο Λύκος δεν μπορούσε να γιατρευτεί και ένιωθε το σώμα του βαρύ να τον αφήνει... Οι Σκιές από το Δάσος έφυγαν και η ομίχλη χάθηκε. Ολόγυρα από τον Λύκο μαζεύτηκαν όλα τα Στοιχειά του Δάσους και οι Χρυσοί Αετοί πετούσαν από πάνω του... Οι λύκοι που δημιούργησε αλυχτούσαν με πόνο μέσα στο σκοτάδι από τους μακρινούς τόπους όπου είχε ταξιδέψει... Το Φεγγάρι δεν πήρε από πάνω του το Λυκόφως σα να τον κρατούσε στην αγκαλιά του όπως τότε που γεννιώταν. Η Κυρά τον έσφυξε στην αγκαλιά της και του ψυθίρησε στο αφτί πως ο Θάνατος δεν είναι το Τέλος. Πως η ψυχή του θα ταξιδέψει σε μια χώρα, έναν Κόσμο πέρα από το Τέλος της Δύσης κι εκεί θα βρεί όλα όσα επιθυμούσε ή έχασε. Και έπλεξε ένα τραγούδι αποχαιρετισμού και αντάμωσης για τον αγαπημένο της Λύκο. Κοιτώντας την στα μάτια η ψυχή του έφυγε και υψώθηκε στον Ουρανό. Οι Χρυσοί Αετοί τον συνόδεψαν μέχρι τα όρια της Δύσης κι εκεί τον άφησαν να συνεχίσει το ταξίδι του. Ώσπου βρήκε τον Κόσμο πέρα από την Δύση και μαζί όλες τις επιθυμίες που είχε ή έχασε.Η Ιστορία που φέρνει μαζί του ο Άνεμος από εκείνο τον μακρινό Κόσμο της Δύσης, λέει πως ο Λύκος βρήκε και πάλι τα φτερά του και πετούσε χαρούμενα πάνω από τις χιονισμένες βουνοκορφές. Βρήκε φυλές που είχε δει κάποτε και τις είχε θαυμάσει και ήταν η φυλή της Κυράς του. Γνώρισε Ανθρώπους έτσι όπως θα ήθελε να τους βλέπει να ζουν, γεμάτους σοφία και καλοσύνη. Βρήκε ξανά την χαμένη του αγάπη και ζούσε μαζί της χωρίς τον φόβο του δεύτερου θανάτου. Μα μέσα σε όλο τον κόσμο εκεί, βρήκε και το κορίτσι που είχε σώσει από την λύσσαλαία πείνα των αγριμιών. Αργότερα ήρθε και η Κυρά με τους Αετούς και η ζωή του πλέον έγινε η πηγή των πιο όμορφων Ονείρων που έσπερναν την Ελπίδα στις πιο ανυπότακτες ψυχές. Έζησε εκεί την ελευθερία του μακριά από κάθε πόνο και θλίψη... Γνωρίζοντας όμως πως μια μέρα... θα επιστρέψει για να αντιμετωπίσει την Σκιά πίσω στον κόσμο που γεννήθηκε κι αγάπησε... Και είναι τότε που θα σημάνει το τέλος της Αβύσσου και του Εφιάλτη που παγιδεύει αθώες ψυχές...Αυτή ήταν η Ιστορία του Φεγγαρογεννημένου Λύκου. Του Λύκου του Δάσους. Του Λύκου της Κυράς. Του Λύκου που με συντροφεύει στα περάσματα των νυχτερινών μου δρόμων και ονείρων. Αυτή είναι η Ιστορία του έτσι όπως μου την αφηγήθηκαν οι τελευταίοι Χρυσοί Αετοί, ο Βόρειος Άνεμος και ο Άνεμος που ταξιδεύει από την Χώρα πέρα από την Δύση...

wolf-01-orig.jpg






Warming_Up_for_the_Night_s_Howl__Gray_Wolf.jpg


Υπαρχει μια αρχαια ιστορια στους εσκιμωους . Πριν πολλα πολλα χρονια η μητερα γη εφτιαξε τον ανθρωπο και τον εβαλε στην απιφανεια της . Του ειπε οτι οποτε χρειαζοταν κατι το μονο που ειχε να κανει ηταν να παει σε ενα σημειο που ηταν ο αφαλος της και να την φωναξει ... Οσο υπηρχε το καλοκαιρι ο ανθρωπος ηταν ευτυχισμενος . Περασε ομως ο καιρος και ηρθε ο χειμωνας . Ο ανθρωπος κρυωνε γιατι ηταν γυμνος και πεινουσε γιατι τα δεντρα δεν ειχαν φρουτα και η θαλασσα ειχε παγωσει .
Πηγε λοιπον στον αφαλο της γης και κλαιγοντας τη φωναξε . Εκεινη εμφανιστηκε μπροστα του και τον ρωτησε τι ειχε . Της εξηγησε οτι πεινουσε και κρυωνε και εκεινη του εκανε ενα δωρο . Του εδωσε τα καριμπου . Με το δερμα τους μπορουσε να ντυθει . Με τα κοκκαλα τους εφτιαχνε εργαλεια και εργα τεχνης . Με τα κερατα τους οπλα . Με το λιπος τους μπορουσε να φτιαξει κερια για να βλεπει τη νυχτα και φυσικα με το κρεας τους μπορουσε να τραφει .
Ο αντρας εφυγε χαρουμενος γιατι τα προβληματα του ειχαν λυθει . Περασαν χρονια πολλα και η γη κοιμοταν . Μια μερα ακουσε τον ανθρωπο να κλαιει στον αφαλο της . Εμφανιστηκε τοτε μπροστα του και τον ρωτησε τι ειχε . Εκεινος της ειπε οτι πεινουσε . Των ρωτησε τι εγιναν τα καριμπου και εκεινος της απαντησε οτι τα καριμπου ηταν αρωστα και αδυναμα και ο αριθμος τους ειχε μειωθει . Η μητερα γη αφου σκεφτηκε λιγο του ειπε οτι θα του εκανε ενα νεο δωρο . Την ρωτησε τι και  του απαντησε οτι το δωρο της ηταν ο Λυκος . Ο λυκος θα ετρωγε τα αρωστα και αδυνατα ζωα κρατωντας το κοπαδι παντα υγιες . Μαλιστα αν ο ανθρωπος ηταν καλος με τους λυκους τοτε τα παιδια τους θα μπορουσαν να γινουν συντροφοι και φυλακες του ενω ακομα θα μπορουσαν να γινουν και οδηγοι αλλα και αρωγοι του . Και ετσι ο Λυκος και ο Ανθρωπος εγινα συντροφοι και για πολλα φεγγαρια ζουσαν ειρηνικα .
 Ο λυκος στην πραγματικοτητα δεν ηταν ποτε εχθρος του ανθρωπου . Βεβαια κυνηγουσε τα οικοσιτα ζωα οταν η τροφη ηταν λιγη αλλα σπανια πειραζε τον ανθρωπο . Αυτο γινοταν μονο οταν οι ανθρωποι παραβιαζαν το χωρο διαβιωσης τον λυκων ή κυνηγουσαν τα παιδια των λυκων . Σε μια αρχιακη ερευνα που εγινε στη Γαλλια και τις ΗΠΑ το 1990 και επιανε μια ιστορικη περιοδο 200 σχεδον χρονων απο το 1800 ως το 1990 βρεθηκε οτι υπηρξαν μονο 4 αποδεδειγμενες επιθεσεις λυκων σε ανθρωπους .
Αντιθετα ειναι σε ολους γνωστη η ιστορια των Ρεμου και Ρωμυλου που τους μεγαλωσε μια λυκαινα ήτου Μογλη στην ιστορια του Κιπλινγκ που τον μεγαλωσε μια οικογενεια λυκων . Σε τροπικα κλιματα υπαρχουν αρκετες αναφορες λυκων που μεγαλωσαν ορφανα παιδια .
Οι λυκοι ειναι μια οργανωμενη κοινωνια που ζει με νομους και κανονες . Υπαρχει ενας αρχηγος αρσενικος και μια θυληκια υπαρχηγος . Ζουν με ταξη σε συγκεκριμενο χωρο τον οποιο προστατευουν απο εισβολεις . Ζευγαρωνουν με ενα λυκο σε ολη τους τη ζωη και δεν επιλεγουν αλλο συντροφο . Οταν ερθει η ωρα να αποκτησουν κουταβια απομακρυνονται απο το σωμα της αγελης χωρις ομως να αποκοπουν απο αυτη . Η αγελη παλι τους προσεχει και στελνει συχνα μελη της να ελεγξουν την ζωη της νεας οικογενειας . Οταν οι γονεις χρειαστουν λιγο χρονο για να ξεσκασουν τοτε αναλαμβανουν δραση οι "θειοι" που προσεχουν τα κουταβια οσο οι γονεις κυνηγανε . Οταν τα κουταβια μεγαλωσουν αρκετα η οικογενεια επιστρεφει στην αγελη . Οταν ο αρχηγος γινει αδυναμος τοτε τον προκαλει ο πιο φιλοδοξος και δυνατος νεος . Ο γερο αρχηγος αν ηττηθει επιλεγει αν θα μεινει στην αγελη ως ο Ωμεγα λυκος η αν θα αποχωρησει για να πεθανει μονος του .
Οι λυκοι ειναι απο τα λιγα ειδη που δεν αφηνουν απροστατευτα τα ορφανα . Αν τα κουταβια χασουν τους γονεις τους τοτε τα προσεχει ολη η αγελη .
Επισης οι λυκοι ειναι απο τα λιγα ειδη που παιζουν με την καρδια τους και που εκφραζουν τα αισθηματα τους με τραγουδι . Ακομα εχουν κωδικα επικοινωνιας και επικοινωνουν μεταξυ τους σε μεγαλες αποστασεις .
Σε γενικες γραμμες ισχυει ονομος τους που ειναι ο εξης :
* Σεβασου τους Γηραιους
* Διδαξε τους νεους
* Συνεργασου με την αγελη
* Κυνηγα οταν πρεπει
* Ξεκουρασου οταν μπορεις
* Παιξε στο ενδιαμεσο
* Εξεφρασε την αγαπη σου
* Δειξε τα αισθηματα σου
* Αφησε το σημαδι σου

Ο μυθος του κακου λυκου εμφανιστηκε κυριως απο τους Χριστιανους και αυτο για δυο λογους . Στα χριστιανικα χρονια ο ανθρωπος αρχισε να επεκτεινεται στις περιοχες των λυκων αρα ο λυκος προστατευοντας το χωρο του εκανε καποιες επιθεσεις τοσο σε κοπαδια οσο και σε κυνηγους . Επειτα ο λυκος ηταν παγανιστικο συμβολο της γης οπως και η φιγουρα του θεου Παν . Αρα ο κληρος επρεπε να τους δαιμονοποιησει . Ετσι ο Παν γινεται ο τραγοποδαρος Σατανας και ο Λυκος ο πιστος του ακολουθος που ετρωγε παιδια και σκοτωνε ανθρωπους τις κρυες νυχτες του χειμωνα .
Σημερα το ψεμα καταρεει . Ο λυκος μας γινεται γνωστος για αυτος που πραγματικα ειναι . ΕΝα περηφανο ζωο με αξιοπρπεια και περηφανεια.

Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο κυνηγός
Εύα Τρατσέλα
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας λύκος με έναν γιο, που τον λέγανε Γιώργο. Ένα βράδυ ο μπαμπάς του Γιώργου, του είπε μια ιστορία για μια λύκαινα που την έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα. Ήταν ένα λυκάκι, πολύ καλό και γλυκό, που μάγευε τους άλλους. Μια μέρα που η γιαγιά της ήταν άρρωστη, πήγε να την επισκεφτεί. Η μαμά της, της είπε να προσέχει τον κακό κυνηγό. Η Κοκκινοσκουφίτσα αφού το συζήτησε με τη μαμά της, ξεκίνησε το δρόμο της. Στη μέση του δρόμου συνάντησε τον κακό κυνηγό. Αυτός της πρότεινε να πάει από τον αριστερό δρόμο γιατί υποτίθεται πως ήταν πιο γρήγορος. Αυτός πήγε από τον δεξί δρόμο που είναι πιο γρήγορος. Αφού ο κυνηγός έφτασε πρώτος στο σπίτι της γιαγιάς, την έβαλε μέσα στην ντουλάπα της. Μόλις έφτασε η Κοκκινοσκουφίτσα είδε τον κυνηγό, τρόμαξε, αλλά αυτός άκουσε τις φωνές της και την έβαλε κι αυτήν μέσα στη ντουλάπα. Έπειτα από όλα αυτά, σε λίγη ώρα ήρθε και ο μεγάλος λύκος. Αφού μπήκε μέσα, ο κυνηγός   απ’ την τρομάρα του το έβαλε στα πόδια. Από τότε η Κοκκινοσκουφίτσα άκουγε τις συμβουλές που της έδιναν και έτσι δεν έμπλεκε πουθενά!!!.
————————————————————–
Το έξυπνο λυκάκι
Στέλλα-Μαρία Δημοπούλου
Μια φορά και έναν καιρό, μέσα σε ένα δάσος ήταν μια μαμά λύκαινα κι ένας μπαμπάς λύκος.  Ζούσαν μέσα σε έναν θάμνο. Κάποτε η μαμά λύκαινα γέννησε ένα λυκάκι που ήταν πολύ έξυπνο και το λέγανε Ρόκι. Ο Ρόκι πια μεγάλωσε και έγινε δυνατός. Προσπάθησε να βρει φίλους και βρήκε μια αρκουδίτσα. Την ώρα που έπαιζαν, μια φωνή ακούστηκε. Ήταν ένα πουλάκι που προσπαθούσε να πετάξει. Πέρασαν 2 χρόνια και έγινε μεγάλος. Πείνασε και σκέφτηκε να φάει ένα ελάφι. Έτρεχε μέσα στο δάσος, τελικά έπιασε ένα ελάφι, το έφαγε και χόρτασε. Μετά ο Ρόκι πήγε να κοιμηθεί. Όταν ξύπνησε, ήταν ξεκούραστος και πήγε να παίξει με την αρκουδίτσα και το πουλάκι. Ο λύκος φρόντιζε το κοπάδι και ανέβηκε σε έναν βράχο για να δει αν είναι όλα καλά και είδε μια λύκαινα. Γίναν φίλοι και παίζανε. Ο λύκος την ερωτεύτηκε και η λύκαινα τον ερωτεύτηκε. Τότε αποφασίσανε να μείνουν μαζί. Παίζανε από το πρωί μέχρι το βράδυ.  Γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν. Το  ‘ξέραν και οι γονείς τους. Κοιμήθηκαν και το απόγευμα ξαναπαίζανε συνεχώς. Η λύκαινα έγινε έγκυος. Τότε σημαίνει ότι έγιναν γονείς και γέννησαν ένα αξιολάτρευτο λυκάκι. Έτσι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Τέλος
   
———————————————————
Το λυκάκι πήγασος
Αγγελική Κουζούντογλου
Ήταν ένα λυκάκι πολύ όμορφο. Μια μέρα στο δάσος που έμενε, ήρθε μια μάγισσα η οποία ήταν πολύ κακιά. Το λυκάκι θύμωσε γιατί η μάγισσα έβαλε φωτιά στο δάσος και της όρμηξε. Η μάγισσα θύμωσε και γι’ αυτό το μάγεψε. Το πρωί ήταν ο εαυτός του και το βράδυ θα γινόταν λυκάκι πήγασος. Τα μάγια έλυσε μετά από πολύ καιρό μια καλή νεράιδα.

THE Wolf Story
ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ σε λύκους είναι ένα αγαπημένο θέμα των ιρλανδικό μύθο, και πολλά μια άγρια ​​ιστορία είναι είπαν από τους αγρότες γύρω από τη φωτιά χλοοτάπητα στις νύχτες του χειμώνα παράξενα περιπέτειες με τους λύκους. Ιστορίες που είχε έρθει κάτω για να τους από τους προγόνους τους, τον παλιό καιρό και πολύ καιρό? γιατί δεν υπάρχουν λύκοι υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ιρλανδία. Ο νέος γεωργός, το όνομα Connor, αφού έχασε δύο λεπτές αγελάδες από το κοπάδι του, και όχι ιστορία ή είδηση ​​θα μπορούσε να ακουστεί από τους οπουδήποτε.Έτσι πίστευε ότι θα ορίζονται σε μια αναζήτηση σε όλη τη χώρα? και πήρε μια stout blackthorn ραβδί στο χέρι του, και πήγε στο δρόμο του. Όλη την ημέρα ταξίδεψε μίλια και μίλια, αλλά ποτέ ένα σημάδι των βοοειδών. Και το βράδυ άρχισε να αναπτύσσεται με πολύ σκούρο, και ήταν κουρασμένος και πεινασμένος, και δεν έχει θέση κοντά για να ξεκουραστούν? γιατί ήταν στη μέση μιας ζοφερή, έρημη υγείας, με ποτέ ένα κατοίκηση καθόλου στον ορίζοντα, εκτός από ένα μακρύ, χαμηλό, αγενής shieling, όπως το κρησφύγετο του ληστή ή ένα άγριο θηρίο.Αλλά μια αχτίδα φωτός ήρθε από μια ρωγμή μεταξύ των διοικητικών συμβουλίων, και Connor πήρε την καρδιά και πήγε και χτύπησε την πόρτα. Εγκαινιάστηκε ταιριάζει μια φορά από ένα ψηλό, λεπτό, γκρίζα μαλλιά γέρος, με έντονο, σκούρα μάτια.
«Έλα μέσα», είπε, «είστε ευπρόσδεκτοι.« Έχουμε περιμένει. Αυτή είναι η γυναίκα μου », και τον έφερε πάνω από την εστία, όπου καθόταν ένα παλιό, λεπτή, γκρίζα γυναίκα, με μακριά, κοφτερά δόντια και τρομερό λαμπερή μάτια.
«Είστε ευπρόσδεκτοι», είπε. "Έχουμε ήδη περιμένει - ήρθε η ώρα για το δείπνο Κάτσε κάτω και να φάτε μαζί μας.».
Τώρα Connor ήταν μια γενναία τους συναδέλφους, αλλά ήταν λίγο ζαλισμένος από την πρώτη στη θέα αυτού του παράξενου πλάσματος. Ωστόσο, όπως ο ίδιος είχε stout ραβδί του μαζί του, σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κάνει έναν αγώνα για τη ζωή του με οποιοδήποτε τρόπο, και, εν τω μεταξύ, θα ξεκουραστούν και να φάνε, γιατί ήταν τόσο πεινασμένος και κουρασμένος, και δεν ήταν πλέον μαύρη νύχτα, και ποτέ δεν θα βρει το δρόμο του στο σπίτι, ακόμη και αν προσπάθησε. Έτσι, κάθισε δίπλα στην εστία, ενώ η παλιά γκρίζα γυναίκα αναδεύεται την κατσαρόλα στη φωτιά. Αλλά Connor νιώσει ότι τον παρακολουθούσε όλη την ώρα με έντονο, αιχμηρά μάτια της.
Στη συνέχεια, ένα χτύπημα ήρθε στην πόρτα. Και ο γέρος σηκώθηκε και την άνοιξε. Όταν περπάτησε σε ένα λεπτό, νεαρός μαύρος λύκος, ο οποίος αμέσως πήγε κατ 'ευθείαν πέρα ​​από το πάτωμα σε ένα εσωτερικό δωμάτιο, από όπου σε λίγα λεπτά ήρθε εμπρός μια σκοτεινή, λεπτός, όμορφος νέος, ο οποίος πήρε τη θέση του στο τραπέζι και κοίταξε σκληρά σε Connor με αστραφτερό μάτια του.
«Είστε ευπρόσδεκτοι», είπε, «έχουμε περίμεναν για εσάς."
Πριν Connor θα μπορούσε να απαντήσω σε ένα άλλο χτύπημα ακούστηκε, και ήρθε ένα δεύτερο λύκος, ο οποίος πέρασε πάνω στο εσωτερικό δωμάτιο, όπως το πρώτο, και αμέσως μετά, ένα άλλο σκοτεινό, όμορφος νεολαία βγήκε και κάθισε σε δείπνο μαζί τους, κραυγαλέα Κόνορ με έντονο στα μάτια του, αλλά δεν είπε λέξη.
"Αυτά είναι Υιοί μας», είπε ο γέρος, «να τους πείτε ό, τι θέλετε, και τι σας έφερε εδώ ανάμεσά μας, γιατί ζουν μόνοι τους και δεν ενδιαφέρονται να έχουν κατασκόπους και ξένους που έρχονται στον τόπο μας."
Στη συνέχεια, Connor είπε την ιστορία του, το τόξο είχε χάσει δύο λεπτές αγελάδες του, και είχαν ψάξει όλη την ημέρα και δεν βρήκε κανένα ίχνος τους? και ήξερε τίποτα για το μέρος που ήταν, ούτε για την καλοσύνη κύριος ο οποίος του ζήτησε σε δείπνο? αλλά αν του είπαν ακριβώς πού να βρει τις αγελάδες του, θα τους ευχαριστήσω, και να κάνει το καλύτερο από το δρόμο του σπιτιού με τη μία.
Στη συνέχεια, όλοι γέλασαν και κοιτάχτηκαν, και η γριά μάγισσα κοίταξε πιο τρομακτικό από ό, τι ποτέ όταν έδειξε μεγάλα, αιχμηρά δόντια της.
Σε αυτό, Connor θύμωσε, γιατί ήταν ζεστό μετριάζεται? και άρπαξε blackthorn ραβδί του σταθερά στο χέρι του και σηκώθηκε, και πρόσταξε τους ανοίξει την πόρτα για αυτόν? γιατί θα πάει το δρόμο του, δεδομένου ότι θα δώσει καμία προσοχή και μόνο τον χλεύασαν.
Τότε ο μεγαλύτερος από τους νέους άνδρες σηκώθηκαν. «Περίμενε», είπε, «είμαστε σκληρός και το κακό, αλλά ποτέ δεν ξεχνάμε την καλοσύνη. Θυμάστε, μια μέρα κάτω στην ρεματιά βρήκατε ένα φτωχό μικρό λύκος στην μεγάλη αγωνία και ήθελε να πεθάνει, επειδή μια απότομη αγκάθι είχε τρύπησε την πλευρά του; Και εξάγεται απαλά το αγκάθι και του έδωσε ένα ποτό, και πήγε το δρόμο σας αφήνοντας τον στην ειρήνη και ανάπαυση; "
«Ναι, αλλά δεν θυμάμαι», είπε ο Connor, "και πώς το καημένο το θηρίο έγλειψε το χέρι μου ευγνωμοσύνη».
"Λοιπόν," είπε ο νεαρός, "Είμαι ότι ο λύκος, και θα σας βοηθήσει αν μπορώ, αλλά μείνετε μαζί μας μέχρι το βράδυ και δεν έχει κανέναν φόβο."
Έτσι κάθισε και πάλι σε δείπνο και γιόρτασε χαρούμενα, και στη συνέχεια όλοι έπεσαν αποκοιμήθηκε γρήγορα, και Connor ήξερε τίποτα περισσότερο, μέχρι που ξύπνησε το πρωί και βρήκε τον εαυτό του από μια μεγάλη σανό-rick στον δικό του τομέα.
"Τώρα, σίγουρα," σκέφτηκε ότι, «η περιπέτεια της χθες το βράδυ ταραχές όλα ένα όνειρο, και θα βρείτε σίγουρα αγελάδες μου όταν πάω σπίτι? Για αυτό εξαιρετικό, καλό νεαρό λύκο υποσχέθηκε τη βοήθειά του, και είμαι σίγουρη ότι δεν θα εξαπατήσει μου. "
Αλλά όταν έφτασε στο σπίτι και κοίταξε πάνω. το ναυπηγείο και το σταθερό και το πεδίο, δεν υπήρχε καμία ένδειξη, ούτε θέαμα των αγελάδων. Έτσι μεγάλωσε πολύ λυπημένος και αποκαρδιωμένος. Αλλά ακριβώς τότε espied στον τομέα κοντά τρεις από τις πιο όμορφες παράξενο αγελάδες που είχε θέσει ποτέ τα μάτια επάνω. «Αυτά πρέπει να έχουν απομακρυνθεί σε», είπε, «από το έδαφος κάποιου γείτονα?" και πήρε μεγάλο ραβδί του για να τους διώξουν από την πύλη εκτός γηπέδου. Αλλά όταν έφτασε στην πόρτα, βρισκόταν εκεί ένας νεαρός μαύρος λύκος βλέποντας? και όταν οι αγελάδες προσπάθησε να περάσει έξω στην πύλη δάγκωσε σε αυτούς, και τους απώθησαν. Στη συνέχεια, Connor ήξερε ότι ο φίλος του ο λύκος είχε κρατήσει το λόγο του. Έτσι, άφησε τις αγελάδες πάνε ήσυχα πίσω στο γήπεδο? και εκεί παρέμεινε, και μεγάλωσε για να είναι η καλύτερη σε ολόκληρη τη χώρα, και οι απόγονοί τους άνθηση σε αυτήν την ημέρα, και Connor μεγάλωσε πλούσια και άκμασε? για ένα είδος πράξη ποτέ δεν χάνεται, αλλά φέρνει καλή τύχη στο πράττων για πάντα, καθώς η παλιά παροιμία λέει:

"Ευλογίες κερδίζονται,
Με καλή πράξη γίνεται. "
Αλλά ποτέ ξανά δεν Connor διαπιστώσετε ότι έρημη υγεία ή ότι μοναχικός shieling, αν και προσπάθησε πολύ μεγάλη, να επιστρέψει τις ευχαριστίες του, όπως οφειλόταν στις φιλικές λύκους? ούτε έκανε ποτέ ξανά πληρούν οποιαδήποτε από την οικογένεια, αν και θρήνησε πολύ κάθε φορά που σφάζονται λύκος έφερε στην πόλη για χάρη της ανταμοιβής, φοβούμενοι εξαιρετική φίλος του θα μπορούσε να είναι το θύμα. Εκείνη την εποχή οι λύκοι στην Ιρλανδία είχε αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, λόγω της ερήμωσης της χώρας από συνεχείς πολέμους, ότι η ανταμοιβή που προσφέρει και μια υψηλή τιμή που καταβάλλεται για το δέρμα κάθε λύκος έφερε στο δικαστήριο του Justiciary? και αυτό ήταν στην εποχή της βασίλισσας Ελισάβετ, όταν οι Άγγλοι στρατιώτες που αδιάκοπη πόλεμο εναντίον του ιρλανδικού λαού, και υπήρχαν περισσότεροι λύκοι στην Ιρλανδία από ό, τι οι άνδρες? και οι νεκροί lay ξεθάβουν σε εκατοντάδες στις εθνικές οδούς, για δεν υπάρχουν χέρια που τους έχει απομείνει σκάβουν τάφους.

Μια φορά κι έναν πολύ μακρινό καιρό ήταν δύο λύκοι...
Ο ένας ταξίδευε την μέρα κι ο άλλος την νύχτα. Συναντούσαν ο ένας τον άλλο μόνο στην αλλαγή της μέρας, την στιγμή που το φεγγάρι και ο ήλιος για λίγα λεπτά συνυπάρχουν στα δύο άκρα. Τότε ο καθένας έλεγε τις ιστορίες από το ταξίδι του μέχρι την αλλαγή. Για αρκετά χρόνια αυτή ήταν η ζωή τους. Μπορεί να έδειχνε κουραστική και δίχως εκπλήξεις, όμως την χαιρόντουσαν γιατί λάτρευαν τους ρόλους τους. Ένιωθαν πως κάτι σημαντικό έκαναν στην ζωή και στην φύση. Πολλές φορές κόντεψαν να πειστούν ότι οι ίδιοι ήταν ο Ήλιος και το Φεγγάρι.
Ο ένας λάτρευε τον Ήλιο και ο άλλος το Φεγγάρι. Τα λάτρευαν τόσο πολύ που καθώς περπατούσαν το βλέμμα τους ταξίδευε στο φώς τους. Ήταν η καρδιά τους, η ψυχή τους. Τώρα γινόταν και η υπόσταση τους. 
Ο κάθε λύκος όμως γνώριζε μόνο για τη δική του φωτεινή σφαίρα. Ο λύκος της μέρας δεν γνώριζε το φεγγάρι, κι ο λύκος της νύχτας δεν γνώριζε τον ήλιο. Η λύκος της νύχτας δεν έδειξε ποτέ ενδιαφέρον για την ζωή της μέρας και για τον φωτεινό ήλιο. Ο λύκος της μέρας όμως... ένιωθε μια μικρή πληγή να μεγάλώνει κάθε φορά που άκουγε τον νυχτόλυκο να του μιλάει για την ομορφιά του Φεγγαριού, για το απαλό ασημόφως και το γαλήνιο τραγούδι της νύχτας με τα λαμπερά στολίδια του ουρανού να το συνοδεύουν. Ο λύκος της μέρας, βλέπετε, δεν μπορούσε ποτέ να δει τον ήλιο κατάματα γιατί έκαιγε τα μάτια του και ήταν πολλές φορές τόσο δυνατός στο φώς του που δεν έβλεπε καθαρά τους τόπους που ανάμεσα τους ταξίδευε.
Ο καιρός περνούσε και ο λύκος της μέρας έδειχνε σημάδια κούρασης και λύπης. Το βήμα του γινόταν αργό και η αναπνοή του πιο βαριά. Η επιθυμία του είχε μεταμορφωθεί σε βάρος στην καρδιά του. Ο λύκος της μέρας πέθαινε καθώς ο χρόνος της μέρας κινούνταν πιο γρήγορα από της νύχτας. Ο νυχτόλυκος το πρόσεχε αυτό σε κάθε τους συνάντηση, πλέον. Έτσι πήρε την απόφαση να ρωτήσει τα Στοιχειά της Νύχτας αν θα μπορούσε να πάρει την θέση του φίλου του ώστε να τον σώσει ή να γιατρέψει για λίγο την επιθυμία του και να δει επιτέλους το φως του Φεγγαριού.
Εκείνα αρνήθηκαν, λέγοντας του πως είναι αδύνατο αυτό. Θα άλλαζε ολόκληρη η ζωή του κόσμου. Ήταν απαγορευμένο από την ίδια την Φύση, του είπαν...
Ο νυχτόλυκος λυπημένος από την απάντηση που πήρε, προσπάθησε να συνεχίσει το ταξίδι του δίχως τις σκέψεις να το βασανίζουν.
Σε μια αλλαγή, ακόμη, της μέρας ο λύκος της νύχτας ερχόταν για να αντικαταστήσει τον λύκο της μέρας. Τον είδε κουρασμένο, με τα πόδια τρεμάμενα και το βλέμμα ζαρωμένο και χαμηλωμένο.
Τότε πήρε την απόφαση που θα άλλαζε τον κόσμο ολόκληρο.
Παρακάλεσε τον φίλο του να παλέψει τον ύπνο που ερχόταν να τον πάρει, έτσι ώστε να καταφέρει να σταθεί στα πόδια του ξύπνιος και να περπατήσει μαζι του στην νύχτα. Να γνωρίσει όλα εκείνα που η μέρα δεν του πρόσφερε ποτέ.
Και τα κατάφεραν. Τρέξανε μαζί μέσα στο ασημόφως του Φεγγαριού, κυλιστήκανε σαν κουταβια στο χορτάρι και πλατσουρίσανε μέσα στην λίμνη που αντανακλούσε το φώς του φεγγαριού. Τραγουδήσανε μαζί υπό τον ήχο της μουσικής της νύχτας με τα αστέρια να τους συνοδεύουν και ονειρευτήκανε με μάτια ορθάνοιχτα που παρακολουθούσαν το Φεγγάρι...
Κάπου εκεί ο λύκος της μέρας κοιμήθηκε νιώθωντας ξανά νέος και γεμάτος ευτυχία για την επιθυμία και το όνειρο που επιτέλους ζούσε.
Τα Στοιχειά της Νύχτας έκαναν την εμφάνηση τους στον νυχτόλυκο και τον κατηγόρησαν... Τώρα, του είπαν, πως ο λύκος της μέρας στην μέρα δεν θα μπορέσει να ξαναεπιστρέψει. Γιατί αν επιστρέψει, το πρώτο φως θα τον τυφλώσει και το ταξίδι του θα τον φέρει στο τέλος της πορείας της ζωής του.
Τα είπαν αυτά κι έφυγαν... Κι άφησαν τον νυχτόλυκο προβληματισμένο...
Είχε ζήσει πολλά χρόνια μέσα στην νύχτα κι ότι είχε να δει το είδε. Ότι είχε να ζήσει και να χαρεί το έζησε και το χάρηκε.
Κοίταξε τον καλό του φίλο και σκέφτηκε πως η επιστροφή του στην μέρα θα τον σκότωνε. Σκέφτηκε επίσης πως μια νύχτα μόνο δεν θα έφτανε ποτέ για να γνωρίσει όλα όσα κρύβει το φώς του Φεγγαριού...
Τον κοίταξε καλά... Μετά κοίταξε το φεγγάρι καθώς πλησίαζε στην άκρη του για να δώσει την θέση του στον ήλιο...
Του αλύχτησε δυνατά σαν να ήταν η τελευταία φορά. Πήρε μυρωδιές δυνατές από όλο τον νυχτόκοσμο κι από τον ίδιο του τον φίλο...
Ο λύκος της νύχτας άφησε τον φίλο του να συνεχίσει τον ύπνο του και πάλεψε τον δικό του ύπνο. Πάλεψε δυνατά για να αντέξει στα βήματα της μέρας που δεν γνώρισε ποτέ μέχρι τότε.
Στο πρώτο δυνατό φώς, ο λύκος της νύχτας έχασε το φώς του και ένιωσε το σώμα του να γεμίζει από πόνο και κούραση. Δεν άργησε η στιγμή που το σκοτάδι τον οδήγησε στον χαμό του.
Ο λύκος της μέρας ξύπνησε όταν η νύχτα έπεσε ξανά.. Πλέον ήταν ένας νυχτόλυκος.
Τα Στοιχειά ήρθαν αμέσως και του είπαν την θυσία του φίλου του για εκείνον και ρίγησαν... Όπως ρίγησε και η καρδιά του νέου νυχτόλυκου... Από τότε, η νύχτα για εκείνον δεν ξανάγινε χαρούμενη και το τραγούδι της ποτέ δεν έφερνε ειρήνη στην ψυχή του.
Αλυχτούσε με πόνο στο φεγγάρι στέλνοντας μηνύματα στον φίλο του που πίστευε πως βρισκόταν κάπου εκεί κοντά... στην αγκαλιά του φεγγαριού.
Αυτή ήταν πλέον η ζωή του... Μέσα στην νύχτα μόνος ταξίδευε, μόνος τραγούδια θλίψης αλυχτούσε... κι ένα κλάμα μέσα από την ψυχή του σαν βρόγχος μαζευόταν... Τότε δημιουργήθηκε το Ουρλιαχτό...
Όλα είχα πλέον αλλάξει... Η Μέρα δεν ήταν ανεκτή ποτέ ξανά και για κανέναν λύκο. Το φώς του Ήλιου έκαιγε τα μάτια τους αν και οι ίδιοι μερικές φορές αναγκάζονταν να το ανεχτούν να τους λούζει με χαμηλωμένο βλέμμα.
Η Νύχτα ήταν πλέον ένα κουβάρι που έσφυγγε την ψυχή τους. Τους απελευθέρωνε τις λύπες και τις θλίψεις... Τους έκανε πιο μοναχικούς από ποτέ...
Το μόνο που κατάφερνε να τους ημερέψει ήταν το Φεγγάρι, όταν έκλεβε τις ματιές τους για να τους δείξει τα πρόσωπα δύο λύκων.. Της Μέρας και της Νύχτας... που η φιλία τους δημιούργησε ένα δικό τους Μερονύχτι που κανένας θνητός, θεός ή στοιχειό... δεν είχε την δύναμη ή την θέληση να σπάσει...

wolves-night-moon-nature.jpg72675-wolf_40_big.jpgfantasywolf.jpgWOLFNIGHT.jpg
Σε μια κανονική Ζωή, ο θάλαμος τοκετού βρίσκεται στο τέλος μιας σήραγγας που μπορεί να είναι μέχρι 15 πόδια στο μαλακό χώμα. Η μητέρα είναι συχνά ελαφρώς αυξημένα πάνω από το υπόλοιπο της σήραγγας. Η μητέρα κρατά το κρησφύγετο καθαρο με την κατανάλωση κοπράνων mater του τα κουτάβια της. Ο θάλαμος τοκετού είναι συνήθως περίπου τρία πόδια σε διάμετρο και περίπου δύο πόδια υψηλό.
Λίγο πριν από τον τοκετό, μια έγκυος γυναίκα θα αναζητήσει ένα κρησφύγετο.Κρησφύγετα μπορεί να είναι μια βαθιά κοίλη όχθη του ποταμού, μια σχισμή ανάμεσα σε βράχια, ένα κοίλο κούτσουρο, ένα χώρο κάτω από ένα αναποδογυρισμένο δέντρο ή ένα χώρο κάτω από έναν βράχο προεξοχή.Μερικές φορές οι λύκοι θα χρησιμοποιήσει εγκαταλειφθεί κρησφύγετα των άλλων ζώων, όπως τα κρησφύγετα αρκούδα ή ένα φράγμα κάστορας.
Wolf denΤα λημέρια συχνά επαναχρησιμοποιούνται από τις γενεές των λύκων? ένα κρησφύγετο σε Εθνικό Πάρκο Jasper χρησιμοποιήθηκε από τους λύκους οκτώ φορές σε δεκαπέντε χρόνια. Ένα σε Ellesmere νησί μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερα, αφού τα οστά χρονολογείται στα 783 χρόνια παλιά.

Η είσοδος για το κρησφύγετο είναι περίπου 20 έως 28 ίντσες πλάτος και 15 έως 20 ίντσες υψηλό. Κρησφύγετα μπορούν να έχουν δύο ή περισσότερες εισόδους, και τα δύο από τα οποία είναι συνήθως χαρακτηρίζεται από ένα μεγάλο σωρό από βρωμιά. Den sites είναι συχνά κοντά σε μια πηγή νερού, και είναι συχνά αυξημένα, έτσι ώστε οι λύκοι μπορούν να εντοπίσουν πλησιάζει τους εχθρούς.
Wolf denΤο αρσενικό Alpha είναι πολύ προστατευτική του den. Θα ενεργεί συχνά ως δόλωμα, με αποτέλεσμα τα αρπακτικά ζώα (αρκούδες και ακόμη και οι αετοί μπορούν να βλάψουν πολύ το κουτάβι σας) μακριά από την περιοχή.Παρά το γεγονός ότι οι λύκοι θα σταθεί συχνά εδάφους τους από τα άγρια ​​αρπακτικά στο χώρο den, που συνήθως θα τρέξει μακριά για την προσέγγιση των ανθρώπων.

Οι περιστασιακές περιπτώσεις περισσότερα από ένα θηλυκά χρησιμοποιώντας την ίδια den σε έναν χρόνο έχουν αναφερθεί
Γουλβς μπορεί να αλλάξει λημέρια αν έτους, κινούνται τα νεογνά τους ένα μίλι ή και περισσότερο. Αυτό μπορεί να συμβεί λόγω της παρασιτικής μόλυνσης του den ή λόγω μιας διαταραχής του den από ανθρώπους ή άλλα ζώα.

Wolf Dens

Wolf Country
In a normal den, the birthing chamber lies at the end of a tunnel that may be up to 15 feet long in soft soil. The den is often slightly elevated above the rest of the tunnel, and no den-lining material is used. The mother keeps the den clean by eating fecal mater of her pups. The birthing chamber is usually about three feet in diameter and about two feet high.
Shortly before giving birth, a pregnant female will seek out a den. Dens may be a deep riverbank hollow, a cleft between rocks, a hollow log, a space under an upturned tree or a space under a rock overhang. Sometimes wolves will use abandoned dens of other animals, such as bear dens or a beaver dam.
Wolf denDens are often reused by generations of wolves; one den in Jasper National Park was used by wolves eight times in fifteen years. One on Ellesmere Island may be even older, since bones dated at 783 years old.
(right)Photograph from clipart.com
The entrance to the den is about 20 to 28 inches wide and 15 to 20 inches high. Dens may have two or more entrances, both of which are usually marked by a large pile of dirt. Den sites are often near a source of water, and are often elevated so that wolves can detect approaching enemies.
Wolf denThe Alpha male is very protective of the den. He will often act as a decoy, leading predators (bears and even eagles may prey on a very your pup) away from the site. Although wolves will often stand their ground against wild predators at the den site, they will usually run away for the approach of humans.
(above) Photograph from clipart.com
Occasional cases of more than one female using the same den at a time have been reported
Wolves may change dens though the year, moving their pups a mile or more. This may occur because of parasitic infestation of the den or because of a disturbance of the den by humans or other animals.

ιστορίες με λύκους το αληθινό πρόσωπο αυτόν των υπέροχων ζωων

Υπήρξαν πολλές ιστορίες και παραμύθια που γράφτηκαν για τους λύκους, όπως και κάποια «Κοκκινοσκουφίτσα», και ιστορίες για Λυκάνθρωποι έχουν κάνει τον λύκο ένα σύμβολο του κακού, ένα τέρας για μερικούς.
λύκος και γερανόΟ λύκος συχνά παρουσιάζεται ως  Anti-Χριστός, επιτομή του κακού. Υπάρχουν επίσης πολλοί μύθοι των λύκων ως ευγενή πλάσματα που μπορεί να μας διδάξει πολλά πράγματα.
Οι ακόλουθες είναι μερικές από αυτές τις ιστορίες και τους μύθους, Παρακαλείσθε να απολαύσετε τους.

There have many stories and fables written about wolves, some like "little Red Riding Hood",and stories about Werewolves have made the wolf a symbol of evil, a monster to some.
Wolf ΧώραThe wolf was often portrayed as the Anti-Christ, epitome of evil. There are also many legends of wolves as noble creatures who can teach us many things.
The following are some of those stories and myths, Please enjoy them.


Original Ιστορίες 

Original Ποιήματα 


τι κατικοίδιο θα ήθελες;

Δημοφιλείς αναρτήσεις